Κήρυγμα Κυριακής | Σωτήρης Στέργιος

(Ψαλ. 116:1) Χαίρω ότι ο Κύριος εισήκουσε της φωνής μου, των δεήσεών μου·
(Ψαλ. 116:2) ότι έκλινε το ωτίον αυτού προς εμέ· και ενόσω ζω, θέλω επικαλείσθαι αυτόν.
(Ψαλ. 116:3) Πόνοι θανάτου με περιεκύκλωσαν, και στενοχωρίαι του άδου με εύρηκαν· θλίψιν και πόνον απήντησα.
(Ψαλ. 116:4) Και επεκαλέσθην το όνομα του Κυρίου· ω Κύριε, λύτρωσον την ψυχήν μου.
(Ψαλ. 116:5) Ελεήμων ο Κύριος και δίκαιος· και εύσπλαγχνος ο Θεός ημών.
(Ψαλ. 116:6) Ο Κύριος φυλάττει τους απλούς· εταλαιπωρήθην, και με έσωσεν.
(Ψαλ. 116:7) Επίστρεψον, ψυχή μου, εις την ανάπαυσίν σου, διότι ο Κύριος σε ευηργέτησε.
(Ψαλ. 116:8) Διότι ελύτρωσας την ψυχήν μου εκ θανάτου, τους οφθαλμούς μου από δακρύων, τους πόδας μου από ολισθήματος.
(Ψαλ. 116:9) Θέλω περιπατεί ενώπιον του Κυρίου εν γη ζώντων.
(Ψαλ. 116:10) Επίστευσα, διά τούτο ελάλησα· εγώ ήμην σφόδρα τεθλιμμένος·
(Ψαλ. 116:11) εγώ είπα εν τη εκπλήξει μου, πας άνθρωπος είναι ψεύστης.
(Ψαλ. 116:12) Τι να ανταποδώσω εις τον Κύριον, διά πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;
(Ψαλ. 116:13) θέλω λάβει το ποτήριον της σωτηρίας και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου.
(Ψαλ. 116:14) Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Κύριον, τώρα ενώπιον παντός του λαού αυτού.
(Ψαλ. 116:15) Πολύτιμος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων αυτού.
(Ψαλ. 116:16) Ναι, Κύριε διότι είμαι δούλός σου· είμαι δούλός σου, υιός της δούλης σου· συ έλυσας τα δεσμά μου.
(Ψαλ. 116:17) Εις σε θέλω θυσιάσει θυσίαν αινέσεως και το όνομα του Κυρίου θέλω επικαλεσθή.
(Ψαλ. 116:18) Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Κύριον, τώρα έμπροσθεν παντός του λαού αυτού·
(Ψαλ. 116:19) εν ταις αυλαίς του οίκου του Κυρίου, εν μέσω σου, Ιερουσαλήμ. Αλληλούϊα.

(2Κορ. 4:7) Έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εις οστράκινα σκεύη, διά να ήναι η υπερβολή της δυνάμεως του Θεού και ουχί εξ ημών,
(2Κορ. 4:8) κατά πάντα θλιβόμενοι αλλ' ουχί στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ' ουχί απελπιζόμενοι,
(2Κορ. 4:9) διωκόμενοι αλλ' ουχί εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ' ουχί απολλύμενοι,
(2Κορ. 4:10) πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου Ιησού περιφέροντες εν τω σώματι, διά να φανερωθή εν τω σώματι ημών και η ζωή του Ιησού.
(2Κορ. 4:11) Διότι ημείς οι ζώντες παραδιδόμεθα πάντοτε εις τον θάνατον διά τον Ιησούν, διά να φανερωθή και η ζωή του Ιησού εν τη θνητή ημών σαρκί.
(2Κορ. 4:12) Ώστε ο μεν θάνατος ενεργείται εν ημίν, η δε ζωή εν υμίν.
(2Κορ. 4:13) Έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον, Επίστευσα, διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν,
(2Κορ. 4:14) εξεύροντες ότι ο αναστήσας τον Κύριον Ιησούν θέλει αναστήσει και ημάς διά του Ιησού και παραστήσει μεθ' υμών.
(2Κορ. 4:15) Διότι τα πάντα είναι διά σας, ώστε η χάρις, πλεονάσασα διά την ευχαριστίαν των πλειοτέρων, να περισσεύση εις την δόξαν του Θεού.
(2Κορ. 4:16) Διά τούτο δεν αποκάμνομεν, αλλ' εάν και ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται, ο εσωτερικός όμως ανανεούται καθ' εκάστην ημέραν.
(2Κορ. 4:17) Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης,
(2Κορ. 4:18) επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ' εις τα μη βλεπόμενα· διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.